Scenariusz: Odnajdę moc w samotności
Scena 7. Biuro. Czas Współczesny.
Na środku sceny stoi ryćka*. Pewnie i prosto siada na niej urzędnik – Aktor I. Stanowczo wypowiada swój tekst. Pozostali aktorzy, czyli petenci (II, III, IV, V, VI, VII) wchodzą jak do biura. Są ubrani w dowolne, współczesne, czarne ubrania. Zatrzymują się za siedzącym Aktorem I, stojąc jak w kolejce. Z zakłopotaniem wygłaszają swoje kwestie, często zwracają się do siedzącego Aktora I.
Rozmowa 7
A-I:
kim jestem – wiarą
kimś innym
nie fałszywy ale jeszcze nie prawdziwy
tłumię uczucia emocje wypieram
unoszę ponad sobą zawieszam
tłumaczę duszy
czasem świadomiej odczuwam
szukam oparcia
na dwadzieścia cztery godziny czy na tysiąc lat
doznaję szaleństwa
nie znoszę kiedy nie wiadomo
kim zostanę – oczekiwaniem
A-II: Przez tyle lat wierzyłem, że jestem sobą, teraz, w samotności zaczynam nagle odczuwać, że jestem kimś zupełnie innym. To wywołuje we mnie strach…
A-III: Dobrze jest odnaleźć siebie na nowo. [Patrzy na Aktora I.]
A-IV: Słowo „samotność” sprawia, że robi się smutno.
A-V: To nie nazywaj swojego stanu samotnością, bo w końcu to niefortunne słowo może stać się powodem twoich wewnętrznych rozterek. [Mówi dość głośno, żeby wszyscy usłyszeli.]
A-VI: Nazywaj ten stan medytacją, bo nią jest. A gdy jest, ciesz się!
A-VII: Gdy zmierzysz samotność, zmieni się jej barwa…
A-II: … zmienisz jej zapach – nabierze egzotycznego aromatu, będzie jak zakazany owoc.
A-III: Będzie byciem samemu, a nie izolacją.
A-IV: Jeśli nie chce się być samotnym, trzeba wejść do grupy.
A-V: Może wtedy nie odczuwa się lęku? [Patrzy na Aktora I.]
A-VI: Lęk bywa potrzebny. Gdyby nie on, skąd wiedzielibyśmy, że nocny spacer w niebezpiecznej dzielnicy może przynieść niespodziewane kłopoty?
A:VII: Wróćmy jednak do grupy. Istnieje całe mnóstwo grup, do których możesz należeć, jeśli chcesz mieć przez cały czas jakieś oparcie. Bez niego możesz nie znieść niektórych przestrzeni i niedomówień, jakie odnajdujesz w sobie.
A-II: Kiedy odzyskasz pełną świadomość, stajesz się samotny.
A-III: Im większa świadomość, tym większa samotność.
A-IV: Ale inna niż ta, gdy nie ma się świadomości… Nie uciekaj w społeczeństwo, znajomych, stowarzyszenia, tłumy, nie uciekaj!
A-V: Cały proces ewolucji dąży do granicy, gdzie samotność jest zarazem początkiem, jak i końcem – punktem, w którym zrozumiesz, że w głębi duszy jesteś i nie jesteś samotny…
A-VI: Przebudzenia doświadczasz w samotności, ale to nie jest taka samotność, która niszczy, powala. To jest samotność, w której rozumiesz, że wszyscy jesteśmy połączeni, że wszystkie samotności są połączone.
A-VII: A osamotnienie?
A-II: Osamotnienie przychodzi, gdy człowiek ucieka od samotności, gdy nie jest gotowy jej zaakceptować.
A-III: Jeśli nie akceptujesz faktu samotności, czujesz się osamotniony…
A-IV: … a wtedy wchodzisz w tłum albo bierzesz jakiś środek odurzający, w którym się zapomnisz…
A-V: … choć i tak osamotnienie tworzy własną magię zapomnienia.
A-VI: Życie jest słodkie tylko w wyobraźni, a tak naprawdę jest gorzkie.
A-VII: To gra przeciwności. Szukamy i znajdujemy. Gorycz i słodycz, zło i dobro…
A-II: Jeśli nie pokochasz samego siebie, nie będziesz w stanie pokochać innych.
A-III: Jeśli nie będziesz szanować siebie, nie będziesz szanowany przez innych.
A-IV: Jeżeli nie rośniesz w miłości, nie możesz jej darować innym.
A-V: Najpierw stań się światłem dla samego siebie, dopiero wtedy twoje promienie zaczną docierać do innych.
A-VI: Gdy jest miłość, jest istnienie wypełniające po brzegi, przenikające na wskroś.
A-VII: W miłości pokonane zostają wszelkie granice.
Na koniec aktorzy – petenci w poczuciu pewności wychodzą ze sceny. Aktor I sprawia wrażenie zadufanego.
* Ryćka – w gwarze śląskiej to mały stołeczek.
Zdjęcie na licencji: Creative Commons