• Dzisiaj jest środa, Maj 19, 2021

Ulica Międzyżabkowa

Miasto
Piotr Tegnerowicz
Listopad17/ 2015

Dużo jest takich krótkich, podrzędnych ulic na wrocławskim Śródmieściu, ale ta jedna jest moim zdaniem wyjątkowa. Z różnych przyczyn. Ostatnio zauważyłem, że zaczyna się i kończy sklepem sieci „Żabka”. Czemu więc ma za patrona Franklina Roosevelta, zamiast otrzymać miano ulicy Międzyżabkowej? Ten pan Roosevelt nawet niezbyt dobrze się czuje wśród zaniedbanych czynszowych kamienic, w sąsiedztwie ponurych zaułków Słowiańskiej, Krętej i Myśliwskiej. Kiedyś, tuż po ostatniej wojnie, Roosevelta była boczną najdłuższej ulicy w mieście, której patronował znajomy amerykańskiego prezydenta z Teheranu – Józef Wissarionowicz Stalin. Jednak patron ten prędko ustąpił miejsca Jedności Narodowej, a sama ulica zmieniła swój bieg i długość. A jak nazywała się ulica Roosevelta przed wojną? Zaciekawiło mnie to; jak zwykle sprawdziłem hasło w odpowiednim spisie. Otóż była to Waterloo Strasse. Coś, co dla narodu polskiego rozumiane było w kategorii wielkiej historycznej klęski, dla poprzednich gospodarzy miasta było przecież powodem do chluby i dumy. Pokonano małego, acz niebezpiecznego dla malutkich państewek germańskich najeźdźcę.                                                                                  

Idąc pewnego jeszcze letniego ranka dawną ulicą Waterloo, manewrując między dziurami w zapadłym chodniku upstrzonym psimi odchodami, zatrzymuję się nagle przed ciekawą scenką rodzajową między parapetami dwóch okien. Z jednej strony tłoczą się i mizdrzą wspaniałe gołębie. Doskonale świadome są skradającego się z lewej tłustego, domowego kota. Jednak nie odlatują i nie zdradzają większego niepokoju. Są pewne, że niezgrabny Mruczek ich nie doścignie. Ten czai się i pręży, gotów, zdawałoby się, zaskoczyć ptasie towarzystwo nieoczekiwanym, dzikim susem między oknami.                                          

Za tymi kamienicami znajduje się zaniedbane, rozległe podwórze, pośrodku którego do Młodzieżowego Ośrodka Profilaktycznego „Monar” codziennie schodzą się młodzi (i starsi również) narkomani i alkoholicy. Walczą z nałogiem, usiłują pozostać na wąskiej krawędzi normalności. Stoją ze spokojem i uśmiechami z nieodłącznym papierosem u progu niepozornego budynku. Wewnątrz co dzień toczą się bitwy o każdego z nich. Niektórzy mieszkają w tutejszym hostelu. A z drugiej strony ulicy – gimnazjum, ponoć jedno z gorszych w mieście. Dwa światy, tak różne, ale tak bliskie sobie, wręcz powiązane, dzieli tylko wąska jezdnia – Waterloo Strasse, od Jedności do Słowiańskiej. Za przeciwległym wylotem uliczki, za drugą Żabką nikt nie mieszka – to tereny zajezdni tramwajowej i dworca kolejowego. Tylko kilka kroków i można odjechać daleko stąd… i można też tu zostać.

Foto: Piotr Tegnerowicz

Twój adres e-mail nie będzie publikowany. Musisz zaznaczyć pole *

Możesz użyć takich HTML tagów i atrybutów: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>